Pisarz i publicysta, klasyk literatury faktu. Był wybitnym reportażystą, publicystą, prozaikiem i korespondentem wojennym. Stworzył niepowtarzalny typ reportażu, łączącego autentyzm zdarzeń z elementami wspomnieniowymi i fabularno-anegdotycznymi. Jego życie było barwne i niezwykle aktywne. Urodził się w 1892 roku. Dzieciństwo na kresach i ziemiańskie tradycje opisał później w „Szczenięcych latach”, książce, która przyniosła mu pierwszy sukces. W latach szkolnych wiele czasu poświęcił konspiracji. Był we władzach Pet-u, nielegalnej organizacji młodzieżowej, organizował strajki szkolne, siedział w więzieniu. Brał udział w wojnie z bolszewikami w 1920 roku.
W 1926 roku założył Towarzystwo Wydawnicze Rój. Przed wojną wydał „Strzępy epopei”, „Sztafetę” i „Na tropach Smętka”. Za tę ostatnią książkę był prześladowany przez hitlerowców i w 1939 roku wyjechał do Rumunii. Tam powstały najgłośniejsze książki o wrześniu’39 jak „Westerplatte” i „Hubalczycy”. Podczas kampanii włoskiej i walk o Monte Cassino był korespondentem wojennym. Tym wydarzeniom poświęcił 3-tomową monografię „Bitwa pod Monte Cassino”. Złożył w niej hołd bohaterstwu żołnierzy generała Andersa i uwiecznił martyrologię Polaków na Wschodzie. Książka ta ukazywała się wielokrotnie w PRL, jednak za każdym razem ocenzurowana. Od 1949 roku Wańkowicz mieszkał w Stanach Zjednoczonych. Na emigracji powstały między innymi „Droga do Urzędowa”, „Tworzywo” i „Ziele na kraterze”. W maju 1958 roku wrócił na stałe do kraju. Współpracował z licznymi czasopismami, publikował powieści, zbiory reportaży i esejów, opowiadania i wspomnienia, między innymi „W ślady Kolumba”, „Atlantyk-Pacyfik”, „Królik i oceany”, „W pępku Ameryki”, „Zupa na gwoździu” i „Karafka La Fontaine’a”. Przez 20 ostatnich lat życia był jednym z najpopularniejszych i najbardziej poczytnych pisarzy polskich. Był mistrzem języka polskiego, wrażliwym na różne barwy i odcienie polszczyzny. Zmarł 10 września 1974 roku.
